Μνήμες ανέμου

Ξεσπά ένας αγέρας μανιασμένος που αφυπνίζει και βγάζει από το λήθαργο τον άγγελο της Ιστορίας.
Ξεκινά με ζώσα δύναμη από την Αφρική, μάνα όλων μας
Κοιτά με θλίψη και οργή καράβια λευκών
να κάνουν εμπόρευμα σώματα και ψυχές των αδερφών μας
Χαϊδεύει τρυφερά τα κομμένα μαύρα χεράκια που
θυσιάστηκαν στο καουτσούκ
ρίχνει σε ποτάμια και γκρεμούς λευκούς βασανιστές και
τυχοδιώκτες πλιατσικολόγους
φτύνει μίσος στα μούτρα των Ευρωπαίων καπιταλιστών
που βλέπουν τους λαούς ως πόρους και πεδία υπεραξίας.
Ο άνεμος περνά ωκεανούς, ματώνει το βαμβάκι,
όπως ματώνουν τα σώματα των αδερφών μας, βορά στο κέρδος
των αφεντάδων του Νότου.
Μεταφέρει τη σιωπηλή κραυγή των νεκρών μας, και την άγρια χαρά
ηττημένων εξεγέρσεων που αφήνουν όμως πίσω τους το σπόρο της οργής
Ο άνεμος σαρώνει την καλύβα του μπαρμπα-Θωμά και το χυδαίο μύθο της,
φουντώνει τις ανίερες φωτιές των ρατσιστών του Νότου,
αποκαλύπτει το σάπιο πρόσωπο της λευκής κουκούλας, ξεσκίζει αμείλικτα
τις ανοησίες της λευκής υπεροχής των υπανθρώπων
Στέλνει χαιρετισμούς στους επαναστατημένους σκλάβους (τι όμορφη αντίφαση!)
και χαμογελά στο δολοφονημένο Λίνκον, διαλέγοντας στρατόπεδο.
Ο άνεμος διαλύει τα φαντάσματα των γαιοκτημόνων,
αλλά η χειραφέτηση λοξοδρομεί:
ο καπιταλισμός κάνει τους σκλάβους μισθωτούς, φτωχούς απόκληρους,
στοιβάζει το περίσσευμά τους σε γκέτο, συγχωνεύει
το ρατσισμό με τη βία του κεφαλαίου.
Ο άνεμος θυμώνει και σκορπά την πρέζα που μολύνει
τα σώματα των πληβείων,
κλαίει με δάκρυα για τα αδέρφια που σκοτώνονται
μεταξύ τους σε παιχνίδι σικέ..
Ο άνεμος διαβαίνει το πολλαπλό μονοπάτι της
χειραφέτησης: με σεβασμό στέκεται προσοχή στο
κίνημα πολιτικής ανυπακοής και στο θάρρος των
μαρτύρων, αλλά σηκώνει τη γροθιά του στην αντιβία
των Πανθήρων.
Γιατί ο άνεμος γνωρίζει πώς έτσι μόνο συγκροτούνται
υποκείμενα, όταν τα θύματα αρνούνται τη μοίρα τους.
Ο άνεμος φυσά ακόμα, πώς να σιωπήσει;
Δεν χαρίζει καμιά κατάκτηση ως τώρα, αλλά κάνει
ερείπια τα μεγάλα ψεύτικα λόγια περί ισότητας.
Πλανάται πάνω από το φλεγόμενο LA, πίσω από τη βιτρίνα της ευμάρειας
φωτίζει το ρατσιστικό και ταξικό μίσος, τώρα φωνάζει για τις μαύρες ζωές
που έχουν αξία, (Black Lives Matter) θα ήθελε τόσο να μπλοκάρει τα μπλε όπλα
των πιστών μαντρόσκυλων,
που σημαδεύουν και εκτελούν φτωχούς και μαύρους,
και έπειτα πάνε σπίτι τους σαν να μην τρέχει τίποτα,
αλλά ο άνεμος απλώς φυσά, πονά και υπενθυμίζει.
Ξεσπά ένας αγέρας μανιασμένος
που παρασύρει και βγάζει από το λήθαργο τον άγγελο της Ιστορίας.
Ο αγέρας στέλνει σήμα κινδύνου: μάχεται τους μεταμοντέρνους βρυκόλακες του
κεφαλαίου, τσακίζει τον καθαρό φασισμό που σηκώνει ξανθό κεφάλι,
υπερβαίνει ψεύτικους διαχωρισμούς
και ενώνει το ρυάκι της ταξικής, έμφυλης και φυλετικής χειραφέτησης
σε ορμητικό ποτάμι.
Με όλη τη δύναμη των πνευμονιών, με όλο το δίκαιο μίσος,
φυσώ μαζί του αδερφέ μου
μήπως ανοίξει η ρωγμή· ώστε να λυτρωθούν οι άταφοι νεκροί μας
να γίνει η φρίκη του παρόντος, έκθεμα σε μουσείο μελλοντικό
της ενωμένης ανθρωπότητας,
μνήμη τρυφερή που συντροφεύει την ομορφιά της συλλογικής ζωής
ελεύθερων ανθρώπων.

Διονύσης Τζαρέλλας, Ιούνιος 2020