Η διαχείριση της πανδημίας θυμίζει, έντονα, σε πολλά σημεία, τις μέρες των μνημονίων, όταν από το πρωί μέχρι το βράδυ, οι ευαγγελιστές της αγοράς, ως «επιτροπές σοφών», «ειδικών», τεχνοκρατών, οικονομολόγων, νάρκωναν το μυαλό των ανθρώπων με θεραπευτικές αγωγές

Αξιοποιώντας τις συνθήκες που προκαλεί ο COVID-19, το κράτος άνοιξε έναν νέο γύρο απαλλοτριωτικής συσσώρευσης, συνδράμοντας τη μαζική αναδιανομή πόρων κι εξουσίας προς όφελος των ολιγαρχών και άλλων καπιταλιστών.

Στο κείμενο επιχειρείται να απαντηθούν ερωτήματα που σχετίζονται με την κατανόηση της περιβαλλοντικής κρίσης ως αποτελέσματος της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Το παρόν κείμενο εισηγείται μια θέαση της πανδημίας μέσα από την οπτική του χώρου και παρουσιάζει τις χωρικές ρίζες της που συνδέονται με την περιβαλλοντική κρίση και την εκτεταμένη παγκόσμια αστικοποίηση.

Το κείμενο επιχειρεί να διερευνήσει από μαρξιστική σκοπιά την εξέλιξη των εννοιών υγεία και ασθένεια σε συνάρτηση με την εξέλιξη των καπιταλιστικών σχέσεων στο σύνολό τους – ιδιαίτερα στο πρώτο μισό του 20ού και στη μετάβαση από τον 20ό στον 21ο αιώνα.

Το κείμενο τοποθετεί τα δεδομένα της πανδημίας και τη λογική διαχείρισής της από το καπιταλιστικό σύστημα και, στη συνέχεια, πραγματεύεται τις ψυχικές παραμέτρους της, υπό το πρίσμα μιας ευρύτερης θεώρησης της σχέσης ψυχικής υγείας και ευρύτερου κοινωνικού-οικονομικού πλαισίου.

Στο παρόν άρθρο αναλύεται μια πράξη αντίστασης την εποχής της πανδημίας, μια ιδιότυπη απεργία των ειδικών της ψυχικής υγείας εν μέσω καραντίνας, στο Παρίσι, που ξεκίνησε τον περασμένο Μάρτιο.

Η πανδημία Covid-19 κατέδειξε τα όρια της εκθετικής ανάπτυξης που ακολουθεί ο καπιταλισμός και ενέτεινε τις αντιθέσεις που πυροδότησαν η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η «Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση».

Στο άρθρο της στο Rethinking Marxism η Ντρουσίλλα Μπάρκερ μελετάει την άλλη όψη του COVID-19: αυτή της συσχέτισής του με την κρίση στην κοινωνική αναπαραγωγή, τόσο τη βιολογική όσο και αυτή που αναφέρεται στις ανθρώπινες δραστηριότητες, αμειβόμενες ή μη.

Το κείμενο περιγράφει τη δυσμενή κατάσταση στην οποία βρισκόταν το εργατικό κίνημα όταν εκδηλώθηκε η πανδημία και τις συνθήκες που ήδη επικρατούσαν στην αγορά εργασίας, με έμφαση στα μέτρα που είχαν παρθεί εντός του 2019. Στη συνέχεια, περιγράφει τις αλλαγές, οι οποίες δρομολογήθηκαν εν μέσω πανδημίας (στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες) στο εργασιακό τοπίο και ενισχύουν την ελαστικοποίηση και το διευθυντικό δικαίωμα, ενώ παράλληλα συρρικνώνουν τη δημοκρατία στην αγορά εργασίας.

Ο νέος κύκλος καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε με αφορμή τον Covid-19 λειτούργησε ως καταλύτης εφαρμογής και νομιμοποίησης νέων δεδομένων και τεχνολογιών άμυνας/ ασφάλειας, ανάπτυξης, αναπαραγωγής και ανταγωνιστικότητας του καπιταλιστικού κράτους, σύμφωνα με το βιοπληροφοριακό επιστημονικό παράδειγμα.

Με μια παρέμβαση που πυροδότησε ‘σύρραξη φιλοσόφων’, ο Αγκάμπεν έσπευσε να χαρακτηρίσει την πανδημική κρίση, που προκάλεσε ο κορωνοϊός, «επινόηση» και τις κρατικές πολιτικές αντιμετώπισής της «παρανοϊκά, ανορθολογικά και εξ ολοκλήρου αβάσιμα μέτρα έκτακτης ανάγκης». Στις γραμμές που ακολουθούν, αντιπαραθέτοντας τη μαρξική ανατομία του καπιταλισμού προς τη βιοπολιτική ανάλυση του Αγκάμπεν

Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος του θεάτρου στην εποχή του κορονοϊού και μετά από αυτή; Πώς οι δονήσεις του κόσμου φτάνουν ως τη σκηνή; Μπορούμε ως καλλιτέχνες να είμαστε ανοιχτοί στα σήματα κινδύνου του πλανήτη στον παρόντα χρόνο, στις κραυγές αγωνίας των εκατοντάδων χιλιάδων εξεγερμένων σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη; Μπορεί η σκηνή του θεάτρου, από πεδίο έκφρασης καθημερινών σχέσεων και συναισθημάτων, να μεταμορφωθεί σε τοπίο εξέγερσης;

Tα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας της περασμένης άνοιξης επιτάχυναν σε τέτοιο βαθμό τις προεικονιζόμενες, εξαιτίας της ανάπτυξης της ψηφιακής τεχνολογίας, τάσεις αλλαγής του τρόπου διανομής και πρόσληψης των έργων τέχνης, που θα μπορούσαμε «να μιλάμε με όρους πριν και μετά από αυτή την καίριας σημασίας στιγμή»

Για την αστική σκέψη και τις παραλλαγές της, πάντοτε η καπιταλιστική πραγματικότητα, αυτός ο αντεστραμμένος κόσμος του κεφαλαίου, αποτελούσε τον καλύτερο δυνατό κόσμο. Τι συμβαίνει λοιπόν με την Πανδημία και τον καπιταλισμό.