Διαβάζω την ιστορία ενός συνθέτη που έζησε το 19ο αιώνα. Μαθαίνω ότι, πέρα από τη μουσική δράση του, υπήρξε μέλος μιας ριζοσπαστικής οργάνωσης εργατών. Είχε, λέει, επηρεαστεί βαθιά από τη Φιλοσοφία της Αθλιότητας του αναρχικού Προυντόν και συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση της Δρέσδης το 1849, μετά την καταστολή της οποίας εξορίστηκε – όντας επικηρυγμένος μαζί […]

Αποτελεί κοινό τόπο για το μαρξισμό και τους μαρξιστές ότι «κυρίαρχος πολιτισμός είναι ο τρόπος με τον οποίο η κυρίαρχη τάξη κατανοεί και διαβάζει την πολιτιστική κατάσταση». Το θέμα όμως για όσους δεν βολεύονται παθητικά με αυτό που εμφανίζεται ως αμάχητη νομοτέλεια είναι ότι η κυρίαρχη τάξη όχι μόνο διαβάζει αλλά και γράφει την πολιτιστική κατάσταση. Ο αστικός πολιτιστικός κανόνας παράγει ομοιογενοποιημένο, […]

Το λαϊκό τραγούδι Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στη ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, θα σταθούμε μόνο στο τραγούδι του 20ού αιώνα, στο λεγόμενο «αστικό τραγούδι», γιατί στον 20ό αιώνα το κατά βάση ερωτικό τραγούδι απέκτησε μορφή και τη δυναμική να εκφράζει βαθύτατους κοινωνικούς προβληματισμούς και ταξικές αντιθέσεις, που λειτουργούν μέσα σε μια συγκεκριμένη κοινωνία. Ποτέ άλλοτε ένα πολιτιστικό εργαλείο δεν ήταν τόσο κοντά στα κοινωνικά γεγονότα […]

(Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα, 1960· συγκεντρωτική έκδοση: Ο δύσκολος θάνατος, Αθήνα, Νεφέλη, 2007) (Από τη συλλογή Ρήματα, Αθήνα, Άγρα, 2009) (Από τη συλλογή Δεν γνωρίζω δεν απαντώ, Αθήνα, Κέδρος, 2004) (Ανέκδοτο ποίημα) (Από τη συλλογή Τα νερά του μετανάστη, Αθήνα, Μελάνι, 2015)