Σύνοψη κειμένου
Η συζήτηση γύρω από την «ιδέα του κομμουνισμού» όρισε έναν «τόπο» όπου συναντήθηκαν ρεύματα σκέψης με διαφορετικές αφετηρίες, στοχεύσεις και σχέση με το κίνημα και την Αριστερά όλων των εκδοχών και των αποχρώσεων. Ξεκινώντας με ένα συνέδριο στο Λονδίνο το Μάρτιο του 2009, η συζήτηση συγκέντρωσε ευρύτερο θεωρητικό και πολιτικό ενδιαφέρον προκαλώντας μια γεωγραφική εξάπλωση συνεδρίων, άρθρων και εκδόσεων με ρυθμό γεωμετρικής προόδου. Η καθόλου τυχαία σύμπτωση με το ξέσπασμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης επαναφέρει το ερώτημα της σχέσης θεωρίας και πράξης. Έχουν πλέον μεσολαβήσει κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων και η στάση πολλών απ’ όσους πρωταγωνίστησαν στην επανεμφάνιση του κομμουνισμού στο χώρο των ιδεών όχι απλώς είναι αναντίστοιχη, αλλά υποδηλώνει την εξάντληση ενός ορισμένου τρόπου σκέψης και προτύπου διανόησης. Στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου θα επιχειρηθεί μια ανακατασκευή αυτής της προβληματικής διερευνώντας τη στάση του Σλάβοϊ Ζίζεκ (Slavoj Žižek) ως παραδειγματικής μορφής εκλεκτικισμού και σύγχυσης, που οδήγησαν στην ηρωοποίηση του κινήματος Μαϊντάν στην Ουκρανία και σε μια απολογητική των Μνημονίων και του δόγματος «Τhere Is No Alternative» (TΙΝΑ) στην Ελλάδα. Θα επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε κάποια αίτια της θεωρητικής «πτώχευσης» με στόχο την επανακατοχύρωση του ρόλου της επαναστατικής διανόησης στις σύγχρονες συνθήκες και μια πλατιά συσπείρωση δυνάμεων γύρω από την υπεράσπιση της εναλλακτικής απέναντι στην καπιταλιστική κυριαρχία.